ที่ไม่มีตัวตน

วันนี้ไปสวดมนต์กะเวมมา
เหตุผลกลใดไม่ปรากฎวันนี้คนเยอะกว่าทุกๆวัน ทั้งที่กุ๊กไปตั้งแต่ 6 โมง 50 นาที ก่อนเวลาสวดจริง 10 นาที แต่ปรากฎว่า ไม่มีที่นั่งในโบสถ์ ต้องออกมานั่งเก้าอี้สวดนอกโบสถ์ คนนั่งข้างนอกกันกเยอะ โดยเฉพาะคนแก่ที่เดินขึ้นลงไม่ไหว หรือมีปัญหาเรื่องข้อเข้าก็นั่งข้างนอก ข้อดีก็คือ ที่นั่งเป็นเก้าอี้ ห้อยขา สบายกว่านั่งพับเพียบหรือขัดสมาธิ และลมเย็นจริงจัง แต่ข้อเสียคือ ท่านต้องมีสมาธิสูงส่ง เพราะคนจะเดินเพ่นพ่าน

การนั่งสวดมนต์ข้างนอกทำให้กุ๊กบังเกิดความคิดว่า

ในการไปสวดมนต์ที่วัด จะมีบางคนที่อยากจะเข้านั่งในโบสถ์ ถึงขั้นต้องเบียดเสียดต้องแย่งไปนั่งข้างใน บางที การนั่งข้างในหรือข้างนอกโบสถ์มันอาจจะไม่มีนัยยะอะไรเลยก็ได้
ถ้าทุกคนแย่งกันนั่งข้างใน ปัญหามันก็จะเกิด บางคนเค้าถือนะ เค้าว่าต้องนั่งข้างในมันถึงจะได้บุญ บุญมันอยู่ที่ตรงไหน ถ้าเราตั้งใจมาสวดมนต์แล้ว นั่งตรงไหนก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา พอเห็นแบบนี้แล้ว ทำให้นึกถึงเวลาไปไหว้พระตามวัดดังๆ คนเยอะๆ ก็จะมีคนบางประเภท ที่ต้องแย่ง ฉันต้องได้นั่งตรงนี้ ต้องได้ธูป เทียน ก่อน ต้องไหว้ก่อน ต้องแย่ง คือ บางทีคนเราไปทำบุญ น่าจะไปด้วยใจกุศล การไปแย่งกันทำบุญ มันคือการไปเอาบุญจริงๆหรือ??